У свой час давялося мне быць асыстэнтам рэжысэра на карціне. Гэта было
ў сьнежні 1991 году. Стужка, якую мы здымалі, называлася “Полёт ночной
бабочки”. Галоўны рэжысэр – Юры Бяржыцкі, а я быў у той час асыстэнтам
рэжысэра па рэквізыце. Вось ён аднойчы выклікае мяне і кажа: “Слухай, у
нас паводле сцэнару патрэбна зрабіць даляры. Галоўны герой выйграе значную
суму ў казіно, потым ідзе са сваёй каханкай у нумар, там раскідае, а потым
яны будуць лётаць у нас на пляжы. Дык вось трэба зрабіць даляры”. Ну добра,
кажу.
Пайшоў па кінастудыі “Беларусьфільм”, пытаюся ў людзей, у каго ёсьць
даляры. Ні ў кога няма. Хадзіў-хадзіў, потым знайшоў. Нехта прынес з дому,
бо ў той час даляраў у людзей не было. Нехта прынес адзін даляр, пяць і
дзесяць. Вось гэтыя тры паперкі, я зь імі іду да мастака. Уладзімер Кавалёў
мне кажа: “Зробім раздрукоўку і пабачым, што з гэтага адбудзецца”. Раздрукавалі
мы амаль тысячу даляраў, але адбылося так, што на паперцы з аднаго толькі
боку. Тады прыходжу да мастака і кажу: “Што будзем рабіць?” Ён кажа: “Сядай,
будзем рэзаць”. Узялі мы нажніцы, сталі разразаць гэтыя даляры, потым пачалі
іх склейваць, потым узялі пэндзалькі і фарбы і пафарбавалі іх у зялёны
колер.
Прыехалі мы на здымкі ў Сочы – гэта ўсё адбывалася ў гатэлі “Ленінград”.
Нясу галоўнаму рэжысэру паказваць гэтыя даляры. Ён паглядзеў і кажа: “Слухай,
яны вельмі новыя. Трэба зрабіць, каб яны былі больш звычайныя, пакамечаныя
крыху”. Добра. Мы з мастаком што толькі не рабілі – камечылі іх, хадзілі
па іх. Пасьля гэтых працаў даляры выглядалі як звычайныя.
І вось адбылося так, што недзе праз тыдзень гэтыя даляры, што ляжалі
ў мяне на тумбачцы ў гатэлі, нехта скраў. Калі я прыйшоў і сказаў галоўнаму
рэжысэру, што грошай няма, нехта скраў іх, усе сьмяяліся. Але мне было
не да сьмеху, бо столькі працы было пакладзена, каб зрабіць гэтыя фальшывыя
даляры. Першы раз у жыцьці давялося стаць фальшываманетчыкам. Колькі было
пакладзена працы, каб зрабіць гэтыя даляры сапраўднымі, і таму, калі ўсе
сьмяяліся, мне было не да сьмеху. Было шкада, што страчана столькі часу.
Давялося перарабляць гэтую справу наноў. Потым, калі я прыехаў у Менск,
недзе праз месяц у газэце “Вячэрні Мінск” чытаю: “В Сочи, в гостинице “Ленинград”
лицами кавказской национальности была выкрадена крупная партия долларов.
Всё было бы хорошо, но эта партия была изготовлена на обычном ксероксе”.
Міхась Кіцель
