Цела генэрала ўжо выносілі з царквы, губэрнатар узяўся за свой шынэль, разважаючы пра менскія укбар і тлён і наогул пра тленнасьць усяго існага — і тут у яго паляцела самая сапраўдная бомба.
За сэкунду перад вачыма Курлова прамільгнула ўсё ягонае жыцьцё: кавалерыйскае вучылішча ў Мікалаеве і конна-грэнадэрскі полк, avec nous наш порах і авёс на шпорах, пракурорства ў Волагдзе, якое, вядома, не пракуратарства ў Юдэі, але таксама весьма і assez bien, і Масква-с — да-с!, і накіраваньне ў богам забыты Курск, адкуль ён і ўзяў ня так даўно курс на богам забыты Менск. Прамільгнуў менскі вакзал, дзе яму давялося год таму ўтаймоўваць бунт, самы настаяшчы — і хто яго асудзіць за тое, што крыві тады не ўдалося пазьбегнуць?... Гаўляйтар ён ці не? То бок, пардон, губэрнатар?
Бомба ўпала да ног губэрнатара і засталася ляжаць там, быццам з кішэні ў кагосьці выпала. Курлову вельмі хацелася падштурхнуць яе нагой, бліжэй да паліцмайстра, але ён проста нацягнуў урэшце шынэль і кінуўся наўцёкі. У той дзень ён чамусьці адчуў сябе асабліва тленным, хаця і не такім, як генэрал Курч. А сам бамбіст Іван Пуліхаў, 27-гадовы тэрарыст-эсэр, пабачыўшы, што клятая бомба ня выбухнула, паспрабаваў неўпрыкмет высьлізнуць з натоўпу.
...Нават дзіўна, што ў гэтай бойні ля Петрапаўлаўскай царквы ўсе засталіся жывыя. Прынамсі, 27 студзеня. Толькі генэрал Курч жывым не застаўся — але, як мы памятаем, ён меў на гэта паважную прычыну.
Яшчэ больш дзіўна і злавесна, а месцамі і сымбалічна выглядае саслоўны партрэт удзельнікаў і пацярпелых гэтае драмы. Дваранін, mersavets et negodiay Пуліхаў кідае бомбу ў двараніна Курлова. Дваранка, генэральская дачка Ізмайловіч, сястра якой праз тыдзень пасьля менскіх падзей спрабавала забіць аднаго з царскіх адміралаў, страляе ў двараніна Норава. Дваране Старовы кідаюцца на двараніна Пуліхава. Народ ні пры чым, народ стаіць сярод публікі і служыць у паліцыі, і кулі дастаюцца радавым і паштальёнам — як ад двараніна Курлова, так і ад дваранкі Ізмайловіч.