Беларуская Хрысьціянская Дэмакратыя распачала збор подпісаў за вызваленьне палітвязьняў.
Як вядома, выбараў у Беларусі даўно няма. Рэжым адабраў у беларусаў магчымасьць самім абіраць уладу. Але пазбавіць чалавека ці народ права выбару ня здольны ніхто. Якія б складаныя ні былі жыцьцёвыя ўмовы — выбар заўсёды застаецца за чалавекам: зрабіць так ці іначай. І кожны чалавек здольны гэты выбар зрабіць згодна са сваімі перакананьнямі і ўласным сумленьнем. Такі выбар у беларусаў сёньня ёсьць: зноўку падпарадкавацца плянам улады і прыняць удзел у выбарчым спэктаклі — альбо далучыцца да кампаніі байкоту.
У гэтыя тыдні, згодна з вызначаным сцэнарам, разыгрываецца дзея першая — «Збор подпісаў за вылучэньне кандыдатаў».
Кампанія байкоту прапануе грамадзянам Беларусі альтэрнатыву: замест збору подпісаў у падтрымку «кандыдатаў» у палатку — далучыцца да кампаніі
ў падтрымку палітвязьняў.З гэтага тыдня распачаты збор подпісаў за вызваленне палітвязняў і рэабілітацыю ўсіх несправядліва асуджаных. Для ўсіх неабыякавых людзей на пікетах, пры абыходзе кватэраў, пры сустрэчах са знаёмымі — ёсьць магчымасьць распавесьці пра вязьняў, сабраць подпісы ў іх падтрымку, заклікаць не ісьці галасаваць і далучыцца да кампаніі байкоту.
Тым болей, што з 2011 году страху ў беларускім грамадзтве стала меней. Пры размовах зь людзьмі ўразіла гатоўнасьць менчукоў выказаць салідарнасьць з палітвязьнямі. У лютым-сакавіку 2011 году Беларуская Хрысьціянская Дэмакратыя таксама праводзіла збор подпісаў за вызваленьне палітвязьняў, але нават у Менску са 100 чалавек толькі адзін ці двое пагаджаліся паставіць подпіс. Большасьць выказвала сваю падтрымку і салідарнасьць. Але ад подпісу адмаўляліся — баяліся рэпрэсій. Зараз на байкотных пікетах пераважная большасьць ставіць подпісы пад зваротам у падтрымку вызваленьня палітвязьняў і рэабілітацыі ўсіх несправядліва асуджаных.
Ніводнага разу не пачуў нечага падобнага да: «нам патрэбна альтэрнатыва» альбо «раскажыце, што вы прапануеце замест…» Відавочна: беларусы ў сваёй большасьці вызначыліся «за» ці «супраць» цяперашняй улады. Усім усё зразумела. Адны (іх відавочная меншасьць) пакуль працягваюць ускладаць спадзеў на Лукашэнку, іншыя — гатовыя падтрымаць любога, хто выступае за зьмены. Гэтыя ўсё разумеюць. Ім не патрэбныя казкі пра шчасьлівую праэўрапейскую, прарасейскую ці прамарсіянскую будучыню. Калі яны і хочуць пачуць нейкую «праграму» — то толькі ў выглядзе адказу на адно пытаньне: што можна зрабіць, каб нешта зьмянілася ў краіне? Як магчыма памяняць гэтую сыстэму? Пры гэтым многія ня вераць у перамены. Разуменьне таго, што адбываецца, расчараванасьць і нявер’е ў магчымасьць нешта зьмяніць — асноўны настрой у грамадзтве. Абяцаць гэтым людзям, што, ідучы на «выбары», галасуючы за «кандыдатаў», яны нешта мяняюць — значыць, бессаромна падманваць іх , чарговы раз памнажаць расчараванасьць і бязьвер’е, якімі карыстаецца рэжым.
Я заклікаю ўсіх неабыякавых людзей далучыцца да байкоту "выбараў" і замест збору подпісаў за кандыдатаў, замест легалізацыі існага рэжыму зьбіраць подпісы за вызваленьне палітвязьняў.
У гэтыя тыдні, згодна з вызначаным сцэнарам, разыгрываецца дзея першая — «Збор подпісаў за вылучэньне кандыдатаў».
Кампанія байкоту прапануе грамадзянам Беларусі альтэрнатыву: замест збору подпісаў у падтрымку «кандыдатаў» у палатку — далучыцца да кампаніі
Блогі Рымашэўскага і Януковіча
Тым болей, што з 2011 году страху ў беларускім грамадзтве стала меней. Пры размовах зь людзьмі ўразіла гатоўнасьць менчукоў выказаць салідарнасьць з палітвязьнямі. У лютым-сакавіку 2011 году Беларуская Хрысьціянская Дэмакратыя таксама праводзіла збор подпісаў за вызваленьне палітвязьняў, але нават у Менску са 100 чалавек толькі адзін ці двое пагаджаліся паставіць подпіс. Большасьць выказвала сваю падтрымку і салідарнасьць. Але ад подпісу адмаўляліся — баяліся рэпрэсій. Зараз на байкотных пікетах пераважная большасьць ставіць подпісы пад зваротам у падтрымку вызваленьня палітвязьняў і рэабілітацыі ўсіх несправядліва асуджаных.
Ніводнага разу не пачуў нечага падобнага да: «нам патрэбна альтэрнатыва» альбо «раскажыце, што вы прапануеце замест…» Відавочна: беларусы ў сваёй большасьці вызначыліся «за» ці «супраць» цяперашняй улады. Усім усё зразумела. Адны (іх відавочная меншасьць) пакуль працягваюць ускладаць спадзеў на Лукашэнку, іншыя — гатовыя падтрымаць любога, хто выступае за зьмены. Гэтыя ўсё разумеюць. Ім не патрэбныя казкі пра шчасьлівую праэўрапейскую, прарасейскую ці прамарсіянскую будучыню. Калі яны і хочуць пачуць нейкую «праграму» — то толькі ў выглядзе адказу на адно пытаньне: што можна зрабіць, каб нешта зьмянілася ў краіне? Як магчыма памяняць гэтую сыстэму? Пры гэтым многія ня вераць у перамены. Разуменьне таго, што адбываецца, расчараванасьць і нявер’е ў магчымасьць нешта зьмяніць — асноўны настрой у грамадзтве. Абяцаць гэтым людзям, што, ідучы на «выбары», галасуючы за «кандыдатаў», яны нешта мяняюць — значыць, бессаромна падманваць іх , чарговы раз памнажаць расчараванасьць і бязьвер’е, якімі карыстаецца рэжым.
Я заклікаю ўсіх неабыякавых людзей далучыцца да байкоту "выбараў" і замест збору подпісаў за кандыдатаў, замест легалізацыі існага рэжыму зьбіраць подпісы за вызваленьне палітвязьняў.