15 ліпеня родныя і блізкія разьвіталіся зь Верай Вярбой (Гертрудай Маркавай). Сямідзесяцігадовая аўтарка славутых «Ручнікоў» адышла ў іншы сьвет у творчай недамоўленасьці і амаль у поўнай чалавечай самоце.
«Яна вельмі сьмелы чалавек была і вельмі своеасаблівы чалавек. Магла і жартаваць, і кпіць з хлопцаў з нашых з усіх, з паэтаў — тым больш. Вельмі дзёрзка трымалася, вельмі своеасабліва. Я нікога не магу параўнаць зь ёй, нікога з тых паэтаў, якія амаль за сорак год маёй кансультацыі паэзіі прыходзілі да мяне. Яна своеасаблівая і, канечне, паэтэса ад Бога. Тут нічога ня скажаш».
Яе першы зборнік «Вочы вясны» заўважылі чытачы і крытыкі, а выкладчык Полацкай пэдвучэльні Мікалай Пятрэнка напісаў на адзін з надрукаваных у ім вершаў песьню. У выкананьні самадзейнага дуэту зь Лёзна — Тамары Дзядковай і Валянціны Альхоўскай — на рэспубліканскім конкурсе мастацкай самадзейнасьці «Ручнікі» зрабілі дваццацігадовую аўтарку папулярнай на ўсю краіну. Песьня ўвайшла потым у залаты фонд «Песьняроў» і ў рэпэртуар кожнай беларускай застоліцы. Прыгадвае паэт і грамадзкі дзеяч Генадзь Бураўкін:
На піку творчае славы паэтка працавала ў часопісе «Беларусь», дзе адкрывала маладыя таленты. Вось якой Вера Вярба памятаецца Адаму Глобусу:
Паэтка, якой у сталыя гады не тварылася, застанецца ў памяці маладымі вершамі.
Наперакор ня толькі лёсу
Нясу высока галаву.
Мой сьмех на зорах і на плёсах;
Такая ж, юная, жыву.
І некаму мне крыўду скласьці,
І некалі прыняць дакор.
Жыву і прычакаю шчасьця
Усім чарцям наперакор.
Пахавалі Веру Вярбу на могілках у Калодзішчах.
Біяграфія і вершы Веры Вярбы
Знакамітая песьня на верш Веры Вярбы ў выкананьні «Песьняроў»:
http://www.youtube.com/embed/9qwvCngF1A4