Старшыня Беларускага Хэльсынскага камітэту Алег Гулак кажа, што рашэньне Рады па правах чалавека ААН, якая прагаласавала за спэцдакладчыка па Беларусі, мае дзьве адметныя рысы:
«З аднаго боку, гэта вельмі важнае рашэньне. Такія рашэньні ўвогуле прымаюцца ня так часта. І гэтая рэзалюцыя ААН — яскравая прыкмета таго, што сытуацыя ў Беларусі па-ранейшаму складаная, і яна не паляпшаецца. А гэта выклікае заклапочанасьць і ў беларускім грамадзтве, і ў міжнароднай супольнасьці.
А з другога боку, цяжка спадзявацца на эфэкт такога міжнароднага мэханізму. Ён безумоўна даў бы свой плён і даволі хутка, калі б у гэтым былі зацікаўленыя беларускія ўлады. Аднак з таго, што мы бачым сёньня, узьнікае сумнеў, што дакладчык па Беларусі зможа наладзіць шчыльнае супрацоўніцтва зь дзяржаўнымі структурамі, зь беларускімі уладамі.
У нас ужо ёсьць досьвед таго, як Беларусь не прызнавала спэцдакладчыка, адмаўлялася ад працы зь ім, цьвердзіла, што гэта палітызаваны падыход і г.д. Гэта сумна. І гэта пазбаўляе мяне веры ў сур’ёзныя пэрспэктывы сёньняшняга рашэньня».
«З аднаго боку, гэта вельмі важнае рашэньне. Такія рашэньні ўвогуле прымаюцца ня так часта. І гэтая рэзалюцыя ААН — яскравая прыкмета таго, што сытуацыя ў Беларусі па-ранейшаму складаная, і яна не паляпшаецца. А гэта выклікае заклапочанасьць і ў беларускім грамадзтве, і ў міжнароднай супольнасьці.
А з другога боку, цяжка спадзявацца на эфэкт такога міжнароднага мэханізму. Ён безумоўна даў бы свой плён і даволі хутка, калі б у гэтым былі зацікаўленыя беларускія ўлады. Аднак з таго, што мы бачым сёньня, узьнікае сумнеў, што дакладчык па Беларусі зможа наладзіць шчыльнае супрацоўніцтва зь дзяржаўнымі структурамі, зь беларускімі уладамі.
У нас ужо ёсьць досьвед таго, як Беларусь не прызнавала спэцдакладчыка, адмаўлялася ад працы зь ім, цьвердзіла, што гэта палітызаваны падыход і г.д. Гэта сумна. І гэта пазбаўляе мяне веры ў сур’ёзныя пэрспэктывы сёньняшняга рашэньня».