2 траўня праваабарончы цэнтар «Вясна» прэзэнтаваў адразу два выданьні: фотаальбом пра падзеі 19 сьнежня 2010 году і вязьняў Плошчы «За права на выбар: партрэты асуджаных. Плошча-2010» і зборнік «Наша Вясна. Гісторыя ў асобах».
«Падзеі Плошчы-2010 працягваюцца і зараз. Нашая ацэнка тых падзеяў не зьмянілася і мы па-ранейшаму лічым, што масавых беспарадкаў не было, і што ўсе прысуды за Плошчу зьяўляюцца палітычна матываванымі. Мы па-ранейшаму патрабуем вызваленьня палітвязьняў — неадкладнага і безумоўнага», — заявіў на прэзэнтацыі намесьнік старшыні праваабарончага цэнтру «Вясна» Валянцін Стэфановіч, дадаўшы, што выданьні будуць прадстаўленыя ў пяці краінах.
Спадар Стэфановіч таксама зазначыў, што грамадзтва ў Беларусі зноў заціснутае страхам, і што дапамагчы вызваленьню палітвязьняў хутчэй дапаможа замежны чыньнік, чым беларускі.
Праваабаронца Алена Лапцёнак, якая ўзяла слова, расказала, што прадмову да альбома пра палітвязьняў зьбіраўся напісаць Алесь Бяляцкі, але летась ён сам стаў палітвязьнем. Таму прадмову напісаў журналіст і палітоляг Аляксей Кароль, які назваў прэзэнтаваныя выданьні «важнейшай крыніцай для беларускай гісторыі новага часу»:
Аляксей Кароль: «Плошча-2010 ёсьць знакавай падзеяй для гісторыі. У будучым гісторыкі аднясуць гэтую дату да пачатку канца таталітарнага рэжыму, які ўсталяваўся ў Беларусі ў 1990-х. Мэханізм разбурэння гэтага рэжыму быў запушчаны 19 сьнежня 2010 году. Гэта падзея сумная, але і аптымістычная. На Плошчу выйшла да 40 тысяч чалавек. Хапіла маленькай паўзы, лібэралізацыі, каб страх расьсеяўся. Гэта знак таго, што страх расьсейваецца хутка. Улада добра разумее, што яшчэ крыху адпусьці — і ўжо нічога не стрымае народ, вырве кантроль за сытуацыяй зь іх рук. Плошча — не выпадковасьць, а зьява ў вызвольным руху Беларусі. Пункт погляду ўлады на тыя падзеі як на беспарадкі, ня мае падтрымкі ў грамадзтве».
Усяго ў альбоме 49 герояў, палітвязьняў Плошчы. Жонка аднаго зь іх, палітвязьня Мікалая Статкевіча, Марына Адамовіч выказала перакананьне, што Плошча не была дарэмнай, што яна набліжае свабоду Беларусі:
«Сьвет пераканаўся ў брутальным і антычалавечным характары ўлады ў Беларусі. Сёньня за кратамі знаходзяцца толькі чатыры вязьні Плошчы, але там жа — і Алесь Бяляцкі, і Мікола Аўтуховіч, і Сяргей Каваленка. Яны працягваюць сваю барацьбу. Гэта супрацьстаянне сілаў дабра і святла зь сіламі зла і цемры».
Другое выданьне, якое выпусьціла «Вясна», — зборнік інтэрвію з актывістамі арганізацыі «Наша вясна». Яно рыхтавалася да 15-й гадавіны «Вясны», год таму. Але тады выдаць кнігу не ўдалося.
У кнізе 18 інтэрвію з актывістамі, расказала праваабаронца Тацьцяна Равяка. Яна была падрыхтаваная да арышту Алеся Бяляцкага, які быў ініцыятарам гэтай кнігі.
Тацьцяна Равяка: «Перад арыштам Алесь сказаў нам: трымайце «Вясну», і мы гэта робім. Нас ня так проста будзе зламаць, а можа быць і немагчыма гэта будзе зрабіць. Гэта адзін з каменьчыкаў у шырокай гісторыі змаганьня за правы чалавека ў Беларусі.
Былы вязень Плошчы Алег Федаркевіч, які прыйшоў на прэзэнтацыю з жонкай, падзякаваў усім за падтрымку, якую ён адчуў у той час, калі сядзеў у турме:
«Пажадана, каб найбліжэйшым часам для тых людзей, якія там сядзяць за той паход супраць рэжыму, усё скончылася», — падсумаваў Алег Федаркевіч.
Многім Плошча ў літаральным сэнсе адгукаецца і цяпер. Прыкладам, маладая дзяўчына Мая Абромчык, якой спэцназаўцы 19 сьнежня 2010 году зламалі нагу, дагэтуль працягвае лекавацца — нядаўна ёй зрабілі чарговую апэрацыю. Вінаватага ўлады так і не знайшлі.
Спадар Стэфановіч таксама зазначыў, што грамадзтва ў Беларусі зноў заціснутае страхам, і што дапамагчы вызваленьню палітвязьняў хутчэй дапаможа замежны чыньнік, чым беларускі.
Сяргей Казакоў і Зьміцер Дрозд.
Праваабаронца Алена Лапцёнак, якая ўзяла слова, расказала, што прадмову да альбома пра палітвязьняў зьбіраўся напісаць Алесь Бяляцкі, але летась ён сам стаў палітвязьнем. Таму прадмову напісаў журналіст і палітоляг Аляксей Кароль, які назваў прэзэнтаваныя выданьні «важнейшай крыніцай для беларускай гісторыі новага часу»:
Аляксей Кароль: «Плошча-2010 ёсьць знакавай падзеяй для гісторыі. У будучым гісторыкі аднясуць гэтую дату да пачатку канца таталітарнага рэжыму, які ўсталяваўся ў Беларусі ў 1990-х. Мэханізм разбурэння гэтага рэжыму быў запушчаны 19 сьнежня 2010 году. Гэта падзея сумная, але і аптымістычная. На Плошчу выйшла да 40 тысяч чалавек. Хапіла маленькай паўзы, лібэралізацыі, каб страх расьсеяўся. Гэта знак таго, што страх расьсейваецца хутка. Улада добра разумее, што яшчэ крыху адпусьці — і ўжо нічога не стрымае народ, вырве кантроль за сытуацыяй зь іх рук. Плошча — не выпадковасьць, а зьява ў вызвольным руху Беларусі. Пункт погляду ўлады на тыя падзеі як на беспарадкі, ня мае падтрымкі ў грамадзтве».
Усяго ў альбоме 49 герояў, палітвязьняў Плошчы. Жонка аднаго зь іх, палітвязьня Мікалая Статкевіча, Марына Адамовіч выказала перакананьне, што Плошча не была дарэмнай, што яна набліжае свабоду Беларусі:
«Сьвет пераканаўся ў брутальным і антычалавечным характары ўлады ў Беларусі. Сёньня за кратамі знаходзяцца толькі чатыры вязьні Плошчы, але там жа — і Алесь Бяляцкі, і Мікола Аўтуховіч, і Сяргей Каваленка. Яны працягваюць сваю барацьбу. Гэта супрацьстаянне сілаў дабра і святла зь сіламі зла і цемры».
Марына Адамовіч
Другое выданьне, якое выпусьціла «Вясна», — зборнік інтэрвію з актывістамі арганізацыі «Наша вясна». Яно рыхтавалася да 15-й гадавіны «Вясны», год таму. Але тады выдаць кнігу не ўдалося.
У кнізе 18 інтэрвію з актывістамі, расказала праваабаронца Тацьцяна Равяка. Яна была падрыхтаваная да арышту Алеся Бяляцкага, які быў ініцыятарам гэтай кнігі.
Тацьцяна Равяка: «Перад арыштам Алесь сказаў нам: трымайце «Вясну», і мы гэта робім. Нас ня так проста будзе зламаць, а можа быць і немагчыма гэта будзе зрабіць. Гэта адзін з каменьчыкаў у шырокай гісторыі змаганьня за правы чалавека ў Беларусі.
Тацяна Равяка
Былы вязень Плошчы Алег Федаркевіч, які прыйшоў на прэзэнтацыю з жонкай, падзякаваў усім за падтрымку, якую ён адчуў у той час, калі сядзеў у турме:
«Пажадана, каб найбліжэйшым часам для тых людзей, якія там сядзяць за той паход супраць рэжыму, усё скончылася», — падсумаваў Алег Федаркевіч.
Алег Федаркевіч
Многім Плошча ў літаральным сэнсе адгукаецца і цяпер. Прыкладам, маладая дзяўчына Мая Абромчык, якой спэцназаўцы 19 сьнежня 2010 году зламалі нагу, дагэтуль працягвае лекавацца — нядаўна ёй зрабілі чарговую апэрацыю. Вінаватага ўлады так і не знайшлі.