Сёньня выбітнаму навукоўцу і асьветніку Барысу Кіту спаўняецца 102 гады.
Дырэктарства ў Віленскай і Наваградзкай гімназіях, стварэньне настаўніцкай сэмінарыі ў Паставах, арышт у часы нямецкай акупацыі і пагроза расстрэлу, эміграцыя ў ЗША, арганізацыя беларускіх асяродкаў пад Нью-Ёркам, пераезд у Каліфорнію і праца над формуламі ракетнага паліва — запісаўшы ўспаміны Кіта, Васіль Быкаў абраў для іх назоў «Цярновы шлях».
Мы патэлефанавалі Барысу Кіту ў Франкфурт.
Навумчык: Спадар Барыс, зь днём народзінаў Вас! 102 гады — гэта проста...
Кіт: Дзякуй, дзякуй!
Навумчык: Спадзяюся, што ў наступным годзе буду Вас віншаваць са 103-годзьдзем, потым са 104-годзьдзем, і гэтак далей. Як Вы маецеся?
Кіт: Ну, яшчэ ліплю. Такое слова ёсьць — «ліпіць».
Навумчык: Спадар Барыс, я Вас павіншаваў і ад імя слухачоў Радыё Свабода, таксама ад наведнікаў нашага вэб-сайту. Усім ім было б цікава — і тым, каму 18 гадоў, і каму 38, і каму 50, 60, — атрымаць нейкае пажаданьне ад чалавека, якому 102 гады. Што б Вы пажадалі?
Кіт: Самага найлепшага, посьпеху ў працы і добрага здароў’я.
Навумчык: Верыце Вы ў тое, што Беларусь будзе вольнай?
Кіт: Веру, веру! Мы шмат усяго дрэннага перажылі, перажывем і гэта таксама.
Навумчык: Цяпер у Віцебску галадае Сяргей Каваленка, які быў асуджаны за тое, што вывесіў бел-чырвона-белы сьцяг. Што б Вы яму маглі перадаць?
Кіт: Што ён — герой народны. І што ён выказаў жаданьне беларускага народу.
