O.R.V.I.

Бацькі даўно былі на працы, за дзьвярыма няспынна гудзеў ліфт, а ў табе паволі расла спакуса. Ты з надзеяй прыслухоўваўся да свайго арганізму – кожны ягоны збой азначаў бы магчымасьць нечаканага павароту, але ты быў безнадзейна здаровы. Нават спаць ужо не хацелася. Нечалавечым намаганьнем волі табе ўдалося выклікаць у сябе лёгкія паколваньні ў баку, аднак яны хутка прайшлі. Да пачатку заняткаў заставалася хвілінаў пяць. Ты стаяў пасярод кухні, у школьнай форме, зь піянэрскім гальштукам у кішэні, з чырвонай павязкай дзяжурнага на руцэ, перад шырокім акном, у якім не было нічога, апрача туману і школы, прышчавы падлетак, жыхар мікрараёна Туле, закладнік уласнага імунітэту, замкнёны на апошнім паверсе блёчнага дома, і слухаў, як д’ябал катаецца на ліфце ўверх-уніз. Але вось ліфт змоўк – і ты прыняў рашэньне.

Маці паставілася да твайго тэлефоннага шэпту зь дзіўным разуменьнем – праз хвіліну яна ператэлефанавала, сказала класьціся і чакаць доктара. Ты яшчэ ніколі не падпарадкоўваўся бацькам з такім задавальненьнем. Прызнайся: ты ведаў, як працуюць участковыя дактары, ты дакладна ведаў, што па выкліку доктар прыйдзе не раней чым праз тры гадзіны. І ты з асалодай скінуў форму і паваліўся ў адных майтках на астылую прасьціну.


У адной руцэ недаедзены зранку бутэрброд, у другой – недачытаная ўчора кніга. Па-мойму, бутэрброд з маслам і доктарскай каўбасой, а кніга – Уэлс, “Вайна сусьветаў”. У руках спакушанага ўсё мяняе смак, усё мяняе зьмест, усё мяняе сэнс. Доктарская каўбаса, ружовая і пругкая, амаль цьвёрдая, як нечае нацертае калена. Прыемна падсохлы батон, які ты грызеш, крышачы на сьвежазасланую бялізну. Уэлс, які не выклікае згрызотаў сумленьня. Але празь нейкі час ты адчуў няўтульнасьць. Адчуў, што табе не хапае гукаў. Адчыніў фортку, спадзеючыся падхапіць хаця б лёгкі насмарк. Гэта нагадвае рыбную лоўлю: лавіць на свой нос прастуду. Тым часам на дварэ разьвіднела, школа згасла; трохі расчаравана ты ўцягваў у сябе рэшткі парадзелага туману, мусіла ж ад яго забалець горла, як ад марозіва.

Зь якога б акна ты ні выглядваў – бачыў паліклініку. Напэўна, адтуль ужо выйшаў чалавек, які накіроўваецца да цябе. Гэты чалавек шукае цябе. Заходзіць у кватэры, пытаецца, прымушае распранацца, спраўджвае асаблівыя прыкметы, крадзе чайныя лыжачкі. Ты сам яго выклікаў, каб ён наслаў на цябе хваробу. Не пускай яго, яго сіла ў круглым штампіку; калі ён прыйдзе пад дзьверы, скажы, што цябе няма, што ты ў школе, у Thule, у шафе, у Туле, скажы, што ты на нулі, скажы, што цябе падманулі, скажы, што заразны, што ў цябе трыццаць дзевяць і дзевяць па шкале Рыхтэра, скажы, што ты ўсяго толькі беднае дзіця, што дома няма ні мамы, ні таты – а ты не адчыняеш незнаёмым людзям…

І калі ты раптам чуеш, як падымаецца ліфт, табе становіцца жудасна. Ты прыслухоўваешся да нарастаньня ягонага гуду, ты як паляўнічы, які можа прыкласьці вуха да зямлі і сказаць, які зьвер ідзе насустрач і на якой адлегласьці ён знаходзіцца. Не, гэта ня доктар. Доктар ня тупаў бы нагамі ў кабіне, рызыкуючы завязнуць. Доктар ня пахне самкаю ў пэрыяд цечкі. Доктар карыстаецца ліфтам ціха, нячутна, прабіраючыся па шахце так, што нават кнопка не гарыць.


Як жа ты зьдзіўляешся, калі ў дзьверы раптам звоняць. Ты страсаеш крышкі з прасьціны, хутаешся ў коўдру і адчыняеш. Перад табой дзьве аднаклясьніцы, якія адразу ж пачынаюць іржаць, убачыўшы цябе ў такім выглядзе. Яны ніяк ня могуць спыніцца, і ты бразгаеш дзьвярыма ў іх пад носам. Ты ўяўляеш, што яны распавядуць, вярнуўшыся ў школу. Аднаклясьніцы яшчэ колькі хвілінаў давяцца сьмехам па той бок дзьвярэй. “Захварэў я!” – крычыш ты ім з прыкрасьцю, а яны ўсё ціснуць і ціснуць на званок. Калі ім надакучвае, ты пасьпяваеш дачытаць Уэлса.

Празь некалькі гадзінаў ты з апэтытам зьядаеш абед, потым улучаеш тэлевізар і глядзіш усё запар – ажно датуль, пакуль на дварэ не цямнее. Тэлефануе маці і пытаецца, ці прыходзіў доктар. Не, кажаш ты; не? Не. Не прыходзіў. Не-а. Можа, ён ня прыйдзе?

У доктаркі каленкі круглыя і ружовыя, яна маладая, можа, усяго гадоў на сем-восем старэйшая за цябе, пахне слотай, холадам, яна табе падабаецца. Ты сядзіш перад ёй, як султан, а яна лашчыць цябе, незнарок дакранаючыся халодным фанэндаскопам да смочак, загадваючы павярнуцца сьпінай – нібы абяцаючы сюрпрыз, нейкую нязьведаную ласку. Зазірнуўшы ў рот і выслухаўшы цябе, яна адкідваецца на сьпінку прынесенага табой крэсла і ўсьміхаецца. Ты глядзіш ёй у вочы, а яна табе. Вы ня кажаце адно аднаму ані слова. Урэшце яна схіляецца над сваімі круглымі каленкамі і нешта піша.

Што са мной? – пытаешся ты хрыпата.

ОРВІ, – кажа яна, не падымаючы галавы. – Пасядзіш тыдзень дома, я выпішу рэцэпт…

Нікітрон, піша яна на лусьце хлеба і ставіць крыжык. Ярон, Ірон, піша яна. Кітрон, выводзіць яна. Фараон, Фаразон, Лідон. Сталідон. І крыжык насупраць кожнага слова. А потым працягвае хлеб мне – і я ем яго проста зь ейных рук, як сабака.