Старшыня Руху “За свабоду” рассылае лісты палітычным актывістам па ўсёй краіне, запрашаючы іх на Кангрэс праэўрапейскіх сілаў.
Адрасатаў – блізу 5-6 тысяч, пераважна гэта ўдзельнікі прэзыдэнцкай выбарчай кампаніі 2006 году (сябры розных арганізацый, партый, беспартыйныя).
У сваім лісьце Аляксандар Мілінкевіч выкладае сваю пазыцыю наконт новай палітыкі Эўразьвязу, якая сутыкаецца з жорсткай крытыкай у апазыцыйным асяродзьдзі. Ён, у прыватнасьці, піша: “Падзел унутры сёньняшняй беларускай апазыцыі палягае на тым, што адны працягваюць змагацца выключна супраць Лукашэнкі, а другія – перадусім за Беларусь і яе эўрапейскі выбар. Спадзяваньні першых – на крызіс, які нібыта аўтаматычна ліквідуе дыктатуру. Другія, і я ў тым ліку, ня бачаць ніякага лепшага альтэрнатыўнага палітычнага праекту, чым збліжэньне Беларусі з ЭС”.
Ня выключана, што Мілінкевіч разьлічвае знайсьці сабе палітычную базу для наступнай прэзыдэнцкай кампаніі. Варта нагадаць, што яшчэ ў студзені сёлета ён заявіў, што будзе ўдзельнічаць у наступных прэзыдэнцкіх выбарах.
У інтэрвію Свабодзе ён патлумачыў сваю ініцыятыву наступным чынам:
Мілінкевіч: Сам ліст – ня толькі аб тым, што трэба яднаць праэўрапейскія сілы, што трэба мець пэўную ідэалёгію – для мяне гэта праэўрапейская ідэалёгія, што варта правесьці кангрэс. Сам ліст зьмяшчае і сытуацыю ўнутры краіны, пра адносіны з ЭЗ, з Расеяй – гэта шырокае тлумачэньне сытуацыі, бо вельмі шмат інтэрпрэтатараў, а я хацеў бы наўпрост зьвярнуцца да людзей са сваімі думкамі.
Гэта абсалютна не кангрэс пад Мілінкевіча, гэта кангрэс для ўзмацненьня дыскурсу на тэму "Эўропа і мы", наш геапалітычны выбар. Я б хацеў, каб пра гэта ў краіне як мага больш гаварылі, ня толькі па дзяржаўным тэлебачаньні, ня толькі на палітычных сходах і ў Інтэрнэце – я хачу, каб краіна на кухнях абмяркоўвала гэтыя пытаньні. Ад настрою ў грамадзтве залежыць наш лёс. Ня трэба думаць, што толькі ўлада вырашае, як хутка мы будзем дэмакратызавацца і інтэгравацца ў Эўропу – мы гэта вырашаем таксама.
Мы перад кангрэсам зьбіраемся правесьці да 80 раённых сходаў, на якіх будзем усё гэта абмяркоўваць – уваход свабодны. І хочам на гэтых сходах вылучыць дэлегатаў на кангрэс. Тое, што мы будзем рабіць, ня зробіць ні ўлада, ні Брусэль, ні Вашынгтон, ні Варшава, ні Вільня. Пасьля кангрэсу пачнецца рэальная шырокая праца па эўрапеізацыі Беларусі”.
У сваім лісьце Аляксандар Мілінкевіч выкладае сваю пазыцыю наконт новай палітыкі Эўразьвязу, якая сутыкаецца з жорсткай крытыкай у апазыцыйным асяродзьдзі. Ён, у прыватнасьці, піша: “Падзел унутры сёньняшняй беларускай апазыцыі палягае на тым, што адны працягваюць змагацца выключна супраць Лукашэнкі, а другія – перадусім за Беларусь і яе эўрапейскі выбар. Спадзяваньні першых – на крызіс, які нібыта аўтаматычна ліквідуе дыктатуру. Другія, і я ў тым ліку, ня бачаць ніякага лепшага альтэрнатыўнага палітычнага праекту, чым збліжэньне Беларусі з ЭС”.
Ня выключана, што Мілінкевіч разьлічвае знайсьці сабе палітычную базу для наступнай прэзыдэнцкай кампаніі. Варта нагадаць, што яшчэ ў студзені сёлета ён заявіў, што будзе ўдзельнічаць у наступных прэзыдэнцкіх выбарах.
У інтэрвію Свабодзе ён патлумачыў сваю ініцыятыву наступным чынам:
Тое, што мы будзем рабіць, ня зробіць ні ўлада, ні Брусэль, ні Вашынгтон, ні Варшава, ні Вільня. Пасьля кангрэсу пачнецца рэальная шырокая праца па эўрапеізацыі Беларусі
Гэта абсалютна не кангрэс пад Мілінкевіча, гэта кангрэс для ўзмацненьня дыскурсу на тэму "Эўропа і мы", наш геапалітычны выбар. Я б хацеў, каб пра гэта ў краіне як мага больш гаварылі, ня толькі па дзяржаўным тэлебачаньні, ня толькі на палітычных сходах і ў Інтэрнэце – я хачу, каб краіна на кухнях абмяркоўвала гэтыя пытаньні. Ад настрою ў грамадзтве залежыць наш лёс. Ня трэба думаць, што толькі ўлада вырашае, як хутка мы будзем дэмакратызавацца і інтэгравацца ў Эўропу – мы гэта вырашаем таксама.
Мы перад кангрэсам зьбіраемся правесьці да 80 раённых сходаў, на якіх будзем усё гэта абмяркоўваць – уваход свабодны. І хочам на гэтых сходах вылучыць дэлегатаў на кангрэс. Тое, што мы будзем рабіць, ня зробіць ні ўлада, ні Брусэль, ні Вашынгтон, ні Варшава, ні Вільня. Пасьля кангрэсу пачнецца рэальная шырокая праца па эўрапеізацыі Беларусі”.