Цырымонія адбываецца ў адметнай музэйнай авальнай залі, якая ў канцы ХVІІІ стагодзьдзя была прыёмнай караля. Каштуе гэта 120 тысяч рублёў. У першы дзень пабраліся дзьве пары.
За сьпінай супрацоўніцы ЗАГСу, якая рэгіструе шлюб, вісіць копія аўтапартрэту флямандзкага мастака Антонія Ван Дэйка. Для ўдзельнікаў грае струнная капэля.
Карэспандэнт: “З Новага замку выходзіць першая пара, якая зарэгістравала шлюб. Чуюцца воплескі, госьці сталі ў два шэрагі на лесьвіцы, яны кідалі на галовы маладых пялёсткі кветак.
А ўнутры мы сустрэлі дырэктара гісторыка-архэалягічнага музэю Юрыя Кітурку. Скажыце, якія ўмовы рэгістрацыі шлюбу ў Новым замку?”
Кітурка: “Трэба ўсё як звычайна аформіць, але падаўшы заяву ў ЗАГСе неабходна сказаць, што вы жадаеце заключыць шлюб менавіта тут. Тады вы заплаціце нашу платную паслугу 120 тысяч рублёў і — калі ласка”.
Карэспандэнт: “А чыя была ініцыятыва — ЗАГСу, маладых, ці задума ўзьнікла ў музэі?”
Кітурка: “Спачатку самі маладыя гэтага пажадалі, бо да нас неаднойчы зьвярталіся з просьбай правесьці рэгістрацыю ў замку. На сёньня ёсьць дазвол на тое, што росьпіс можа адбывацца ня толькі ў аддзелах ЗАГС, і яго новы кіраўнік вырашыла з намі пасупрацоўнічаць такім чынам, каб пары, якія хочуць, расьпісваліся ў нашым замку”.
Карэспандэнт: “Вось першая пара, якая брала шлюб у Новым замку, скажыце, яка вас зваць?”
Малады: “Лойка Дзьмітры і…”
Маладая: “Кісялеўская Вольга”.
Карэспандэнт: “Вельмі прыемна, што вы размаўляеце на беларускай мове”.
Маладая: “Так, мы вучымся ў Акадэміі музыкі, і ў нас шмат прадметаў выкладаюцца на беларускай мове”.
Карэспандэнт: “Вашыя пачуцьці: шлюб у каралеўскім замку, у авальнай залі…”
Маладая: “Грандыёзныя. Цудоўна!”
Малады: “Няма слоў”.
Карэспандэнт: “Вы плянуеце вясельнае падарожжа?”
Маладая: “Мы плянуем падарожжа ў Парыж, а таксама па некаторых іншых гарадах Эўропы”.
Карэспандэнт: “Віншую вас, дзякуй што адказалі на пытаньні”.
: “Я працую ў Доме грамадзянскіх абрадаў. Сёньня мы толькі паспрабавалі, я думаю, што будзем працягваць. Ёсьць праблемкі, таму што вельмі шмат людзей. Заля хоць вялікая, але ў ёй горача, людзі стамляюцца”.
Спадарыня
Карэспандэнт: “Патрэбны кандыцыянэр?”
Спадарыня: “Так, кандыцыянэр — было б добра. А ўвогуле ўсё прыгожа —музыка жывая, інтэр’ер, карціны, сама авальная заля — проста выдатна”.
Карэспандэнт: “А цяпер расьпісваецца другая пара — у авальнай залі за зачыненымі дзьвярыма, мы чуем толькі музыку”.