Старшыня Саюзу тэатральных дзеячаў драматург Аляксей Дудараў дасьведчанасьцю Радыё Свабода быў зьдзіўлены. Ён таксама ціснуў на тое, што рашэньне мастацкай рады пакуль ня мае юрыдычнае сілы.
(Дудараў: ) “Гэта дарадчы орган. Яны могуць даваць парады якія заўгодна. Вырашаюць улады. Пра рашэньне такое ўлад я пакуль што ня чуў. Тое, на якой мове працаваць, вырашае той, хто гэты тэатар ствараў. А ў нас дзьвюхмоўе – зазірніце ў Канстытуцыю. Кожны можа і на беларускай мове стварыць тэатар, і на расейскай”.
Спадар Дудараў перакананы, што канчатковае рашэньне будзе прымаць кіраўніцтва, а ня нейкія групоўкі.
(Дудараў: ) “Я надта добра ведаю ўнутрытэатральнае асяродзьдзе. Яны вырашаюць самі што хочуць, як ім здаецца, здымаюць і ставяць сваіх мастацкіх кіраўнікоў, асабліва па грымёрках. Ёсьць тыя, хто кіруе тэатрам – я маю на ўвазе дырэкцыю, ёсьць тыя, хто дае грошы, і гэта вырашаць павінны яны, а не ўнутры нейкія групы ці пражэкцёры. Таму меркаваньняў у мяне на гэты конт няма”.
Вядомы беларускі паэт і драматург Анатоль Вярцінскі ўзгадаў, што Тэатар юнага гледача – адзін зь вядомых і аўтарытэтных у краіне па той прычыне, што тут працавалі беларускія пісьменьнікі: дырэктарам быў Артур Вольскі, загадчыкам літаратурнай часткі доўгі час працаваў Пятрусь Макаль. Меркаваньне Анатоля Вярцінскага.
(Вярцінскі: ) “Тэатар прывабліваў нас. У гэтым тэатры ставіліся п’есы беларускіх аўтараў: п’еса-казка старэйшага Вольскага, Віталя Вольскага “Жораў”. Прызнаюся, ставілася мая п’еса “Дзякуй, вялікі дзякуй”. Я думаю, вы здагадваецеся, якая мая рэакцыя на гэтую інфармацыю. Гэта, мякка кажучы, русыфікацыя так званай культурнай палітыкі. Дарэчы, яскравая ілюстрацыя да распаўсюджанага па ўсім горадзе біл-борду “Квітней Беларусь!” Беларусь будзе безь Беларусі, безь беларускай мовы, безь беларускага тэатру, безь беларускага рэпэртуару ў тэатры”.
Драматург, ляўрэат некалькіх міжнародных тэатральных фэстываляў Мікалай Халезін выказаўся такім чынам:
(Халезін: ) “На жаль, тое, што пачала ўлада, працягваецца, і ў самых жорсткіх формах. Тое, што робіцца і з тэлебачаньнем, і з тэатрам – гэта нейкае злачынства. Калі тэатар заўсёды працаваў на беларускай мове, навошта патрэбна пераводзіць яго на расейскую мову? Таму што трэба зрабіць адзіную мову, мову не беларускую, не расейскую, а нейкую “трасянку”, на якой размаўляе ўлада. На жаль, гэта губіць і тэатар, і тэлебачаньне, і радыё, і саму нават мову. Гэта быў адзіны дзіцячы тэатар на беларускай мове. Гэтак ня робіцца, ніхто ня нішчыць мову той нацыі, таго народу, які жыве ў гэтай краіне”.
(Дудараў: ) “Гэта дарадчы орган. Яны могуць даваць парады якія заўгодна. Вырашаюць улады. Пра рашэньне такое ўлад я пакуль што ня чуў. Тое, на якой мове працаваць, вырашае той, хто гэты тэатар ствараў. А ў нас дзьвюхмоўе – зазірніце ў Канстытуцыю. Кожны можа і на беларускай мове стварыць тэатар, і на расейскай”.
Спадар Дудараў перакананы, што канчатковае рашэньне будзе прымаць кіраўніцтва, а ня нейкія групоўкі.
(Дудараў: ) “Я надта добра ведаю ўнутрытэатральнае асяродзьдзе. Яны вырашаюць самі што хочуць, як ім здаецца, здымаюць і ставяць сваіх мастацкіх кіраўнікоў, асабліва па грымёрках. Ёсьць тыя, хто кіруе тэатрам – я маю на ўвазе дырэкцыю, ёсьць тыя, хто дае грошы, і гэта вырашаць павінны яны, а не ўнутры нейкія групы ці пражэкцёры. Таму меркаваньняў у мяне на гэты конт няма”.
Вядомы беларускі паэт і драматург Анатоль Вярцінскі ўзгадаў, што Тэатар юнага гледача – адзін зь вядомых і аўтарытэтных у краіне па той прычыне, што тут працавалі беларускія пісьменьнікі: дырэктарам быў Артур Вольскі, загадчыкам літаратурнай часткі доўгі час працаваў Пятрусь Макаль. Меркаваньне Анатоля Вярцінскага.
(Вярцінскі: ) “Тэатар прывабліваў нас. У гэтым тэатры ставіліся п’есы беларускіх аўтараў: п’еса-казка старэйшага Вольскага, Віталя Вольскага “Жораў”. Прызнаюся, ставілася мая п’еса “Дзякуй, вялікі дзякуй”. Я думаю, вы здагадваецеся, якая мая рэакцыя на гэтую інфармацыю. Гэта, мякка кажучы, русыфікацыя так званай культурнай палітыкі. Дарэчы, яскравая ілюстрацыя да распаўсюджанага па ўсім горадзе біл-борду “Квітней Беларусь!” Беларусь будзе безь Беларусі, безь беларускай мовы, безь беларускага тэатру, безь беларускага рэпэртуару ў тэатры”.
Драматург, ляўрэат некалькіх міжнародных тэатральных фэстываляў Мікалай Халезін выказаўся такім чынам:
(Халезін: ) “На жаль, тое, што пачала ўлада, працягваецца, і ў самых жорсткіх формах. Тое, што робіцца і з тэлебачаньнем, і з тэатрам – гэта нейкае злачынства. Калі тэатар заўсёды працаваў на беларускай мове, навошта патрэбна пераводзіць яго на расейскую мову? Таму што трэба зрабіць адзіную мову, мову не беларускую, не расейскую, а нейкую “трасянку”, на якой размаўляе ўлада. На жаль, гэта губіць і тэатар, і тэлебачаньне, і радыё, і саму нават мову. Гэта быў адзіны дзіцячы тэатар на беларускай мове. Гэтак ня робіцца, ніхто ня нішчыць мову той нацыі, таго народу, які жыве ў гэтай краіне”.
