Беларуская лацінка / Biełaruskaja łacinka: ТЭСТ
Вы, пэўна, ведаеце, што беларуская мова традыцыйна мае дзьве графічныя сыстэмы, дзьве азбукі — кірыліцу і лацінку. Ці добра валодаеце лацінкай? Praviercie siabie!
Не. Беларускі сабака брэша Гаў-гаў! = Haŭ-haŭ! Шчылінны (працяжны) гук [Г] у лацінцы абазначаецца H h. Ў нескладовае = Ŭ. А літара G g азначае іншы — выбухны, рэзкі — гук [Ґ], як у слове ґанак або як у расейскай мове.
Не. Беларускі сабака брэша Гаў-гаў! = Haŭ-haŭ! Для шчыліннага (працяжнага) гуку [Г] у лацінцы літара H h. Ў нескладовае = Ŭ. А літара G g азначае іншы — выбухны, рэзкі — гук [Ґ], як у слове ґанак або як у расейскай мове.
Так! Haŭ-haŭ! = Гаў-гаў! Беларускі шчылінны гук [Г] у лацінцы абазначаецца літарай H h.
Не. Трэба Sapieha = Сапега. Літара „і“ пасьля зычнага абазначае яго мяккасьць: -pie- = -пе-. Калі „і“ няма, то чытаецца цьвёрда: „Sapeha“ быў бы „Сапэга“. А літара G g азначае выбухны гук [Ґ], як у слове ґанак або як у расейскай мове.
Не. Трэба Sapieha = Сапега. Літара „і“ пасьля зычнага абазначае яго мяккасьць: -pie- = -пе-. Калі „і“ няма, то чытаецца цьвёрда: „Sapeha“ быў бы „Сапэга“.
Так! Sapieha = Сапега. Літара „і“ пасьля зычнага абазначае яго мяккасьць: -pie- = -пе-.
Не, jalinka = ялінка, каляднае дрэўца. У пачатку склада J [й] + адпаведная галосная: ja = я, jo = ё, ju = ю.
Не, jalinka = ялінка, каляднае дрэўца. У пачатку склада J [й] + адпаведная галосная: ja = я, jo = ё, ju = ю.
Так, jalinka = ялінка, каляднае дрэўца. Дзе ў кірыліцы Е, Ё, Ю, Я ў пачатку склада, у лацінцы пішам J [Й] + адпаведную галосную: ja = я, jo = ё, ju = ю.
Так. Ryś padaŭ zhary = Рысь пáдаў згары́ (зьверху, камусьці на галаву). Літара Y y = ы. Рыска над ś, ź, ć (не перад галоснымі) азначае мяккасьць: сь, зь, ць. Рысь у народнай мове — „ён“.
Не. Ryś padaŭ zhary = Рысь пáдаў згары́ (зьверху, камусьці на галаву). Літара Y y = ы. Рыска над ś, ź, ć (не перад галоснымі) азначае мяккасьць: сь, зь, ць. Рысь у народнай мове — „ён“.
Не. Ryś padaŭ zhary = Рысь пáдаў згары́ (зьверху, камусьці на галаву). Літара Y y = ы. Рыска над ś, ź, ć (не перад галоснымі) азначае мяккасьць: сь, зь, ць. Рысь у народнай мове — „ён“.
Не. Ščučyn = Шчучын. Гачок ˇ над літарамі для шыпячых: Š, Č, Ž = Ш, Ч, Ж. Акрамя таго, беларускай лацінкай перадаем назвы па-беларуску, а не па-расейску.
Не. Ščučyn = Шчучын. Гачок ˇ над літарамі для шыпячых: Š, Č, Ž = Ш, Ч, Ж.
Так! Ščučyn = Шчучын. Гачок ˇ над літарамі для шыпячых: Š, Č, Ž = Ш, Ч, Ж.
Так! Ŭŭ — з паўкруглай дужкай ˘ уверсе. Значок breve („кароткае“) прыдумалі яшчэ рымляне для сваіх галосных, а ў ХІХ стагодзьдзі пісьменьнікі Габрыель Асоўскі і Аляксандар Рыпінскі ўвялі ў беларускую лацінку літару Ŭŭ для беларускага „Ў нескладовага“. Пазьней яе скапіявалі ў кірыліцы як Ўў.
Не. Ŭŭ — з паўкруглай дужкай ˘ уверсе. Значок breve („кароткае“) прыдумалі яшчэ рымляне для сваіх галосных, а ў ХІХ стагодзьдзі пісьменьнікі Габрыель Асоўскі і Аляксандар Рыпінскі ўвялі ў беларускую лацінку літару Ŭŭ для беларускага „Ў нескладовага“. Пазьней яе скапіявалі ў кірыліцы як Ўў.
Не. Ŭŭ — з паўкруглай дужкай ˘ уверсе. Значок breve („кароткае“) прыдумалі яшчэ рымляне для сваіх галосных, а ў ХІХ стагодзьдзі пісьменьнікі Габрыель Асоўскі і Аляксандар Рыпінскі ўвялі ў беларускую лацінку літару Ŭŭ для беларускага „Ў нескладовага“. Пазьней яе скапіявалі ў кірыліцы як Ўў.
Не. ABJEZD = АБ’ЕЗД. У лацінцы апостраф не патрэбны, бо ёсьць літара J j, абазначае гук [Й]. Пасьля зычных пішацца там, дзе ў кірыліцы апостраф ’.
Не. ABJEZD = АБ’ЕЗД. У лацінцы апостраф не патрэбны, бо ёсьць літара J j, абазначае гук [Й]. Пасьля зычных пішацца там, дзе ў кірыліцы апостраф ’.
Так! ABJEZD = АБ’ЕЗД. У лацінцы апостраф не патрэбны, бо ёсьць літара J j, абазначае гук [Й]. Пасьля зычных пішацца там, дзе ў кірыліцы апостраф ’.
Так. Chaj žyvie! = Хай жыве! Дзьве літары CH ch перадаюць глухі гук [Х] — як у нямецкай, чэскай, польскай мовах.
Не. Chaj žyvie! = Хай жыве! Дзьве літары CH ch перадаюць глухі гук [Х] — як у нямецкай, чэскай, польскай мовах. J j = Й. Гачок ˇ над літарай Ž паказвае на шыпячы гук [Ж].
Не. Chaj žyvie! = Хай жыве! Дзьве літары CH ch перадаюць глухі гук [Х] — як у нямецкай, чэскай, польскай мовах. А літара H h чытаецца па-беларуску як гук [Г]. „Haj“ гэта гай, лясок.
Так! Беларускай лацінкай Biełaruś = Беларусь. Літара і, бо першы гук мяккі. Ł ł = цьвёрды [Л], бо літара L l = мяккі [ЛЬ], як і ў самой лацінскай мове. А напісаньне „Belarus“ — умоўная трансьлітарацыя на многія замежныя мовы.
Не. Беларускай лацінкай Biełaruś = Беларусь. Літара і паказвае, што першы гук мяккі. Ł ł = цьвёрды [Л], бо літара L l = мяккі [ЛЬ], як і ў самой лацінскай мове. А напісаньне „Belarus“ — умоўная трансьлітарацыя на многія замежныя мовы.
Не. Беларускай лацінкай Biełaruś = Беларусь. Літара і паказвае, што першы гук мяккі. Ł ł = цьвёрды [Л], бо літара L l = мяккі [ЛЬ], як і ў самой лацінскай мове. А напісаньне „Belarus“ — умоўная трансьлітарацыя на многія замежныя мовы.
Не. Лацінкай кніга выйшла ў Вільні у верасьні 1918 году (на 112 старонках), а потым ужо кірыліцай (на 76 старонках). Браніслаў Тарашкевіч напісаў „Беларускую граматыку для школ“ (там і правапіс) на просьбу лідэраў беларускага нацыянальнага руху — братоў Луцкевічаў і Янкі Купалы.
Не. Лацінкай кніга выйшла ў Вільні у верасьні 1918 году (на 112 старонках), а потым ужо кірыліцай (на 76 старонках). Браніслаў Тарашкевіч напісаў „Беларускую граматыку для школ“ (там і правапіс) на просьбу лідэраў беларускага нацыянальнага руху — братоў Луцкевічаў і Янкі Купалы.
Так. Лацінкай кніга выйшла ў Вільні у верасьні 1918 году (на 112 старонках), а потым ужо кірыліцай (на 76 старонках). Браніслаў Тарашкевіч напісаў „Беларускую граматыку для школ“ (там і правапіс) на просьбу лідэраў беларускага нацыянальнага руху — братоў Луцкевічаў і Янкі Купалы.