Мне было восем гадоў, калі бацькі перад другім надыходам бальшавікоў вырашылі, што ня здольныя перанесьці новае зьняволеньне, ды выбраліся з малымі дзецьмі ў няведамы сьвет.
Першае дасьведчаньне савецкай акупацыі між 1939 і 1941 годам было для іх страшным і незразумелым. Бацьку — ëн тады працаваў галоўным інжынэрам на электрастанцыі ў Баранавічах — арыштавалі і засудзілі на пяць гадоў ссылкі ў Сыбір. Памятаю, як прыйшлі яго арыштоўваць, то хацелі ў мяне з шыі сарваць мой залаты крыжык, і я крычала, каб яго ня даць. Мне было толькі тры гады, але памятаю маміны сьлëзы.
Празь дзевяць месяцаў, калі пачалася вайна, тата нечакана вярнуўся. Вязьні турмы пачулі крыкі на вуліцы, што бальшавікі ўцяклі, і лаваю выбілі дзьверы. Пазьней даведаліся, што праз гадзіну прыехалі іх расстрэльваць. Другі раз патрапіць у зьняволеньне бацька не зьбіраўся. У 1944 годзе сям’я выехала таварным цягніком з Баранавічаў у Кëнігсбэрг. Бацьку і маме было тады па 33 гады, браціку Лëніку — сем годзікаў, а сястрычцы Прадславе — дзевяць месяцаў.